Mariusz Pisarski i Andrei R. Mochola  Dyskretny urok hipertekstualizmu 

 Drukowane autorytety 

M. Pisarski: Nie ma u nas autorytetów, które w sposób otwarty podeszłyby do nowego medium. Lem chowa swoje komputery w piwnicy, Miłosz - poproszony o wypowiedź na temat hipertekstu do ogólnopolskiego tygodnika kulturalnego - potrafi milczeć miesiącami a potem zapomnieć o całej sprawie.

A. R. Mochola: Rola autorytetu nie zawsze polega na byciu autorytetem. Czasami się zdarza, iż polega ona wyłącznie lub w większej części na powolnym nadymaniu policzków i udzielaniu błyskotliwej odpowiedzi typu "Tak, rzeczywiście się oziębiło" na przykład na pytanie o własny stosunek wobec hipertekstu. Wydaje mi się, że milczący autorytet wcale nie jest taki zły; mówiące bywają czasem dużo gorsze.

M. Pisarski: Czy zna Pan polskie przykłady jakiejś inicjatywy naukowej, która stała się możliwa dzięki pracom hiperpołączonych zespołów i do której powstania i dobrego funkcjonowania mocno przysłużyły się nowe media. A jeśli nie - to gdzie może tkwić przyczyna?

A. R. Mochola: Przyczyną znikomej ilości projektów naukowych (szczególnie w humanistyce), które chociażby w najprostszy sposób wykorzystują nowe media (np. tworząc witryny internetowe projektu) jest marginalizacja ze strony owych autorytetów znaczenia i możliwości nowych mediów w praktycznej realizacji nauki. Nie wiem, czy spotkał się Pan z problemem cytowania tekstów naukowych publikowanych w internecie. Ja miałem tę wątpliwą przyjemność. "Poważną" humanistykę uprawia się w Polsce drukiem. Poza wspomnianym już projektem, w którym uczestniczy Poznańskie Centrum Superkomputerowo-Sieciowe, czy też Seti@Home, ciężko mi jest wskazać coś innego. Przy czym proszę wziąć pod uwagę wielkość tych dwóch projektów. Projekty mniejsze objętościowo oczywiście powstają. Problem tkwić może jednak w tym, czy spełniają one rzeczywiście wszystkie założenia metodologiczne, takie jak hiperpołączone zespoły, użycie nowych mediów, wielowątkowość, alinearność dyskursu itd.